بررسی تأثیر میرایی در کاهش حساسیت سیستم های کنترل فعال سازه یی به تأخیر زمانی

یکی از مشکلات عمده در سیستم های کنترل فعال، وجود تأخیر زمانی است. تأخیر زمانی می تواند تأثیر قابل ملاحظه یی در عملکرد سازه در هنگام زلزله داشته باشد، به طوری که به ناپایداری کلی سازه نیز بیانجامد. در این نوشتار، ابتدا سازه ی موردنظر نسبت به تأخیر زمانی تحلیل حساسیت شده و سپس مقدار بحرانی آن تعیین می شود. بررسی ها نشان دادند تأخیر زمانی بحرانی سازه به نوع زلزله ی ورودی حساس نیست و فقط به خصوصیات سازه و سیستم کنترلی ارتباط دارد. لذا برای مهار این پدیده و افزایش بازدهی سیستم کنترل، از ایده ی افزایش ظرفیت میراکنندگی سازه استفاده شد. افزایش میرایی به گونه یی انجام شد که فقط ظرفیت جذب انرژی سازه تغییر کند. الگوریتم مورد استفاده، الگوریتم کنترل گسسته ی بهینه ی آنی است. ارزیابی ها نشان داده اند افزایش میرایی می تواند تا اندازه ی زیادی حساسیت سازه و سیستم کنترل را نسبت به تأخیر زمانی محدود کند. به این شیوه می توان سازه های کنترلی را که با گذشت زمان کارآیی خود را از دست داده اند، مجدداً احیا کرد.